„W moim domu nie było rodzinnego ciepła. Mama i ojciec odkąd pamiętam nadużywali alkoholu, często też bili mnie i moje rodzeństwo. Schodziłem im z drogi jak tylko mogłem, ale złość i agresja wciąż we mnie narastały. Wyżywałem się więc na moich rówieśnikach, prowokowałem bójki, uważałem, że problemy można rozwiązać tylko siłą. W 6 klasie zacząłem okazjonalnie sięgać po alkohol i trawkę, potem coraz więcej, aż w końcu odkryłem dopalacze. Jak się okazało, to była równia pochyła, coraz bardziej traciłem nad sobą kontrolę, chociaż wydawało mi się, że jestem panem swojego życia. Praktycznie przestałem chodzić do szkoły, a rodzice nie interesowali się mną. Będąc w 8 klasie pobiłem i okradłem obcego człowieka na ulicy, byłem tak naćpany, że ledwo to pamiętałem. Po tym zdarzeniu trafiłem do zakładu poprawczego. Początki były trudne, ale zacząłem nad sobą pracować. Po roku dowiedziałem się, że moja mama poszła na odwyk. Nie pije i stara się mnie odwiedzać, próbujemy rozmawiać. Bardzo wiele dało mi pomaganie niepełnosprawnym dzieciom w ramach wolontariatu – razem z chłopakami nosimy ich na wózkach inwalidzkich, urządzamy przedstawienia, gramy w gry. Te dzieciaki wtedy zapominają o swoich chorobach i cierpieniu. Początkowo myślałem, że się do tego nie nadaję i że szybko się wkurzę, ale kiedy tam przychodzę i widzę ich uśmiech, to jakby ktoś ładował mi baterie. Te dzieci naprawdę na nas czekają i nie obchodzi ich, że wielu z nas robiło często złe i straszne rzeczy, pewnie nawet tego nie rozumieją. To dało mi dużo do myślenia”.
(Robert, 16 lat, Żyrardów)